Mahallem 2. Bölüm.
Yoğun istek üzerine Türkmen nam-ı diğer Herikli Mahallesi meselime devam ediyorum.
Efendim; şimdi geceleri yarasalar ve baykuşlara, gündüzleri güneşin sarı sıcağı ve fakirlere kalmış bu mahallenin bir girişi bir çıkışı var. Teksas kasabaları gibi yani. Bir ucu Meteris Çarşısı’na, bir ucu da askerlik şubesinin oradan Depboy'a (stadyum)iner. Niye debboy bilmem. Hadi şimdiki gençlerin geyik muhabbeti gibi, dep vurmak, boy İngilizce erkek çocuğu olsa anlarım ama o yıllarda böyle bir şey yok. (derken Depboy’un askeri malzeme deposu olduğunu öğrendim) Halk futbola çok düşkün. Kamil Amcam Nevşehir spor başkanı. Hatta babam da ilk kuruculardan. Çarşamba günleri mahallenin kadınları erkenden işlerini bitirir, okuldan dönecek çocukları doyurması için evdeki büyük kızı tembihler( gadasını aldığım gardaşlarını doyur, evden çıkma emi?), koruk ekşisi ile pişmiş dolmaları, börekleri çıkın yaparlar. Yaşmağını saran, çarını omuzuna atan doooğru depboy'a... Dayıma Çengel Ahmet derlermiş, bir çalım atarmış ki sormayın. Galatasaray’dan istemişler de anneannem "gidersen südümü helal etmem, beş kızdan sonra zat buldum ben seni "demiş. Dayım da o sinirle topu bırakıp, kına satmış, çivi, soba satmış kendine futbolcu satın alacak para kazanmış. Maçlar küfürsüz ama yandan çarklı argo ve bir paket Bahar sigarasıyla çok heyecanlı olurmuş. Maç biter bitmez kadınlar çabuk çabuk, erkekler ağır adımlarla evlerine giderlermiş. Bir dahaki çarşambaya kadar da evde hiç maç muhabbeti olmazmış. Ben küçüğüm bunları bilmiyorum daha.
Her eve, her kahveye, her köye gazete girerdi. Bizim iki aile de cumhuriyet okurdu. Önce Atatürkçü sonra İnönücüydüler. Komşulardan bazıları da tercüman okur Menderesçiydiler, Kimse kavga etmez, kızsa da belli etmezdi. Sonraları ailemin bir kısmı Demirelci oldu(İnönücüler çoğunlukta), sonra Özalcı oldular(İnönücüler azınlıkta) , sonra bizimkiler ve mahallenin hepsi AKePeli oldu elhamdülillah. Bir ben kaldım Deniz Gezmiş zamanından kalma. Annem başımın etini yiyor " bunların heeepsi bilmiyoda, bir sen mi biliyon kızım, niye elden ayrısın sen yavrum?" Ben de diyorum ki, " güzel anam onların hepsi de AKePeli olduğuna pişman ya bi kere tükürdüler yalayamıyolaaaaar!"
Bir Nevşehir fıkrası:
Adamın biri evinin damına çıkarken merdivenden düşmüş ölmüş.
Cenaze evinde kadınlar ağlıyormuş, biri
“ya damdan düşse napardııık, ya damdan düşse napardık?”
Adamın karısı,

“Zat ölürdüüü, zat ölürdüüüü” demiş.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
Kendi masalını yazmak güzel bir duygu. Denemelisiniz
Bir vardı bir yoktu. Gece oluyor anlamsız bir sessizlik, sabah oluyor duvarlarda duygusuz bir sessizlik. Kulağımın östaki borusundaki sessizliğin ince uğultusu yüzünden  uyku tutmadı. Kuşluk vakti, saat sabahın beşi, ezan okunuyordu, kalktım. Her gün yaptığım gibi sıcak süt içine azıcık kahve, azıcık bal karışımını içtim, üstüne bir cigara tellendirdim. Kapadokya güneşinin ışığı, ağır ağır dağların arkasından yükseliyordu. Otelimi, oğlum başarıyla yürütüyor artık bana pek iş kalmıyordu.Sıkıldım, bu yaz ege kıyılarında bir köyde, bir kaç ay ev kiralayıp gideyim istedim. Fakatoraya da dertlerim benimle gelecek, yakın arkadaşlarımla sohbetlerimiz, sıkıntılar, çocuklar, memleketin hali  olacaktı. Bir çay içmek için gittiğim kafede, yan masadaki delikanlının “aynen lan aynen, he aynen, taktım aynen…” den ileri gitmeyen konuşmalarına, arka masadaki genç kızın yarım saat elinde telefon, dudaklarını büzerek bir o yandan bir bu yandan selfie …
Devamı

iki fotoğrafın yolculuğu

Resim
İki fotoğrafın yolculuğu;

Yalnızlığı içine lök gibi oturan insanlar, hayalleriyle kurtulurlar karanlıktan.


Mazıdağı ortaokulundan çalışkan öğrenci olarak mezun olup Gülşehir lisesinden Bursa Kız Lisesi’ne geldiğimde üçüncü yazılılar başlamıştı. Her girdiğim sınavdan 1-2 gibi bir notlar alıyordum. Öğretmenler önceki notlarımı inandırıcı bulmayıp yeniden yazılı yapmaya başladılar. Bir günde üç dersten yeniden sınava girince, hiç bir şey bilemez, hiç bir soruyu yapamaz oldum. Karneyi görünce  babamın yüzünün halini de düşününce mideme ağrılar giriyor, günlerin çoğunu revirde kusarak geçiriyordum. Sonuç; önce ülser oldum, sonra sekiz dersten sınıfta kaldım dört tanesini ikmal sınavlarında verdim, dört tanesinden aynı sınıfı tekrar okumak zorunda aldım. Eylüldeki kurtarma sınavlarında iki tanesini verip iki taneden de borçlu geçebilirdim ama babam “kal kızım, kal bu sene temelin kuvvetlensin” dedi. İnanamadım!
Boş derslerde dışarıda gezmek yasak olduğundan en arka sıraya geçip kitap okumama…
Devamı

Kızıma

Resim
Canım kızım, Gözümün bebeği, evimin çiçeği, hayatımın anlamı, misk-i amber kokulu yavrum. Bir gün uyandığımda içimde farklı bir devinim hissettim; başım dönüyor, içim bulanıyordu. Söylemeye utandığım bir sevinçle işe gitmek için yola düştüm. Sapanca Gölü`nün kenarında tren yolu tahtalarına basa basa yürürken, “Hamile miyim acaba? Ben hâlâ çocukken nasıl anne olurum? Küçücük bebeğe nasıl bakarım? Buna hazır mıyım?” diye düşünüyordum; ama her sorunun yanıtını, “Evet yaparım!” diye veriyordum. Yiyemesem de, uyuyamasam da bu öyle bir sevgi olacak ki... Hafta sonunu heyecanla bekledim ve babanla birlikte gittiğimiz laboratuvardan test sonucunu uzattıkları sarı zarfı nefesimi tutarak aldım. Filmlerdeki gibi olmadı, POZİTİF yazısını okuduğumuzda, kocam beni kucağına alıp, “Dünyanın en mutlu erkeği benim, baba oluyoruuum!” diye bağırmadı. Hafifçe elimi sıktı ve “Gel sana topuksuz bir ayakkabı alalım,” dedi. Kafam karışmıştı. Korku, sevinç, endişe ile şaşkındım. Seninle macera dolu yolculuğumu…
Devamı